Η Ελλάδα είναι το σπίτι μας, η πατρίδα μας, η οικογένειά μας και το μέρος που κάποιοι ζούμε, εργαζόμαστε και επιχειρούμε. Τι κάνει αυτή τη χώρα των 10 εκ. μια χώρα που να αξίζει κανείς να ζει ή που να θέλει να φύγει μακριά της, γιατί πνίγεται και τον απογοητεύει;

Θα προσπαθήσω να το πάρω από την αρχή, λέγοντας πρώτα ότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύω στον τομέα της τεχνολογίας, καλόπληρωμένος, με παράλληλα εισοδήματα και μια οικογένεια που μπορεί να με στηρίξει σε μια δύσκολη κατάσταση. Ενδεχομένως, δεν είμαι ο μέσος 30άρης που ζει στην Ελλάδα. Επίσης, δεν έχω ζήσει ποτέ στο εξωτερικό, πράγμα που ενδεχομένως να χαλάσει μια σύγκριση ποιότητας στην οποία μάλλον δεν θα μπω σε αυτό το άρθρο.

Σπούδασα οικονομικά, από θεωρητική κατεύθυνση, πήρα πτυχίο στα 6 χρόνια, με τα χίλια ζόρια και δεν έχω κάνει μεταπτυχιακό ή άλλες σπουδές περαιτέρω. Ακαδημαικά είμαι κοντά στη βάση του μ.ο των ανθρώπων από τους οποίους περικλύομαι, αλλά με κάνει να νιώθω καλά. Στο 3ο έτος κατάλαβα ότι μου αρέσει περισσότερο η τεχνολογία από τα οικονομικά, έψαξα, διάβασα και βρήκα τον τρόπο να εμπλακώ. Ξεκίνησα να γράφω κώδικα, σε πολύ απλά πράγματα (html,css) και κατάλαβα γρήγορα προχωρόντας πιο τεχνικά ότι αυτό δεν είναι για μένα. Λίγο η έλλειψη υποβάθρου στα μαθηματικά, λίγο η έλλειψη υπομονής και επιμονής, με έκαναν να το κάνω λιγότερο, καιρό με τον καιρό.

Όλα τα καλοκαίρια της φοιτητικής μου ζωή (και νωρίτερα), δούλευα ως σερβιτόρος. Η κοινωνικότητά μου και η εργατικότητά μου με έκαναν έναν πολύ καλό σερβιτόρο. Οι φιλοδοξίες μου από την άλλη, έκαναν αυτή τη δουλειά να είναι γροθιά στο στομάχι. Τα λεφτά δεν μπορούσαν να μου ξεκλειδώσουν τίποτα, παρά ταξίδια τα οποία έκανα αρκετά το διάστημα της φοιτητικής μου ζωής. Στο τρίτο έτος, πέρασα μια κρίση ταυτότητας και δεν μου έκανε τίποτε. Πέρασα τότε από μια διαδιακασία συνεντεύξεων για πρακτική στην Microsoft Hellas. Ήμουν τόσο ανέτιμος, που ούτε πουκάμισο της προκοπής δεν είχα για να πάω στο assessment day. Δεν πέρασα, σίγουρα έφταιγε που χρωστούσα 28 μαθήματα μέχρι τον Ιούνιο του 3ου έτους. Ασυνεπής, ανέτιμος και τσαπατσούλης.

Το ότι πέρασα όμως ήταν ένα αποτέλεσμα μιας προσπάθειας και το γεγονός ότι εγώ ήμουν εκεί (10 από τις 500 αιτήσεις), σίγουρα κάτι σήμαινε. Επιστροφή στον δίσκο του καλοκαιριού και με μια φάτσα κάθε μέρα και πιο απογοητευμένη, εκείνο το καλοκαίρι ήταν το πιο μαύρο της ζωής μου. Σίγουρα ήταν και το πιο σημαντικό.

Η οικογένειά μου έχει μια μικρή επιχείρηση ενοικιαζομένων δωματίων από την οποία βιοποριζόμαστε. Ο τουρισμός τότε είχε αρχίσει να γίνεται πιο digital, OTAs, websites συστήματα και social media, ήταν στα πάνω τους και οι πελάτες έκλειναν μέσω αυτών. Έπιασα τον πατέρα μου σε κάποια φάση και του λέω, λοιπόν, τέλος ο δίσκος, θα αναλάβω να φτιάξουμε site και ότι κράτηση φέρω εγώ θα μου δίνεις το 10%. Γέλασε, ξαναγέλασε και μου είπε “μέσα” αλλά είναι ρίσκο για σένα, μπορεί να μην φέρεις καμία.

Από εκείνη την ημέρα “ξύπνησα” ρε παιδί μου, είχα κάθε μέρα ένα λόγο να φτιάχνω και να δοκιμάζω πράγματα. όλα για μένα είχαν βρει ένα νόημα και fast forward, αφού έγιναν όλα κάπως γρήγορα και όχι τέλεια, το επόμενο καλοκαίρι έβγαλα τα διπλάσια λεφτά από αυτά που έβγαζα σαν σερβιτόρος, τα διπλάσια! Από εκείνο το καλοκαίρι, οι γονείς ξεκίνησαν να με πέρνουν στα σοβαρά. Ξεκίνησα να έχω περισσότερο λόγο απ αυτούς στις αποφάσεις, γιατι τους είχα αποδείξει εμπράκτος και οτι νοιάζομαι και οτι μπορώ. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα που πήρα σχετικά με τη εμπιστοσύνη των γονέων στα παιδιά. Σίγουρα κερδίζεται.

Η σχολή είχε τελειώσει για μένα, αλλά όχι για τους γονείς μου. Είχα ήδη φάει αρκετά χρήματα, δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Πολύ πίεση από τους γονείς αλλά πιέστηκα κι εγώ και το πήρα. Μόλις ορκίστηκα, το έβαλα κάτω από τον καναπέ και ακόμη εκεί είναι. Δεν θέλω να αξιολογήσω το ελληνικό πανεπιστήμιο γιατι ίσως να μην είμαι αντικειμενικός, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι το πτυχίο και οι σπουδές μου γνώρισαν σημαντικούς ανθρώπους για το μέλλον μου, αλλά τεχνικά δεν με βοήθησαν κάπου. Οι σπουδες ήταν κάπως αδιάφορες, τα χρόνια όμως που πέρασα ήταν αξέχαστα με αυτούς τους ανθρώπους.

Απόφοιτος, χωρίς εργασιακή εμπειρία και ημιμαθείς, προσπαθείς να διεκδικήσεις κάτι στον επαγγελματικό στίβο. Τίποτα δεν σου χαρίζεται, αυτό στο επιβεβαιώνω κι εγώ. Έπρεπε κάπως να κάνω digital και να το κάνω σώστα. Εφυγα για στρατό με πολύ όρεξη και μεγάλη διάθεση ξεκούραση. Πέρασα φανταστικά και γνώρισα ανθρώπους από όλη την Ελλάδα, με κάποιους από οποίους κάναμε και δουλείες μαζί. Η γνώμη μου είναι ότι, αν βγάζεις 5κ τον μήνα ή ζεις στο εξωτερικό, στρατό πρέπει να πας. Οι δικαιολογίες του θα χάσω 1 χρόνο από την ζωή μου, σε μένα φαίνονται αστείες. Είναι η μόνη περίοδος στη ζωή σου, που οι άλλοι έχουν την απόλυτη ευθύνη για σένα, να φας, να ντυθείς να έχεις γιατρό κλπ. Εσύ απλά απολαμβάνεις την τρέλα γύρω σου.

Γυρνώντας στο digital, ξεκίνησα να παίρνω δουλειές από φίλους και συγγενείς, με τις οποίες έβγαζα ένα ικανοποιητικό εισόδημα. Παράλληλα, έπιασα δουλειά σε μια βιομηχανία τυροκομικών, όπου ήμουν σε μια μόνιμη φάση παράνοιας. Δούλευα για μήνες σε ένα γραφείο, δίπλα στον διευθυντή, ακούγοντας όλη την ημέρα κτηνοτρόφους να συζητάνε για τα προβλήματα του τομέα. Από πλευράς δουλειάς εκεί, ασχολήθηκα λίγο με το digital, ενώ έστησα και κάποιο processes για το sales κομμάτι που τότε ξεκινούσε. Από το τυροκομίο έμαθα ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Οποιος σου κάνει παζάρια, είναι αυτό που θα σε πληρώσει στο τέλος. Πολλά παραδείγματα και στην μετέπειτα ζωή μου που το επιβεβαιώνουν. Παιρνώντα ο καιρός καταλάβαινα ότι δεν είμαι χαρούμενος, γιατί έκανα μέτρια πράγματα και πέραν αυτού δεν εξελισσόμουνα, σε καμία από τις 2 δουλειές. Επρεπε κάτι να κάνω για να γίνω καλός και ήμουν αποφασισμένος για το τι θα έρπεπε να γίνει.