καλησπέρα φίλοι,

Πέμπτη απόγευμα & ταξιδεύω πάλι στο άγνωστο για μπορέσω να καταλάβω τη ζωή και να βρω την ηρεμία. Αθήνα – Κατερίνη & τούμπαλιν και κάθε προσδιορισμός που μπορώ να χρησιμοποιήσω φαντάζει λίγος. Προσπαθώντας να εξερευνήσω την λαχτάρα μου για ταξίδι, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό ειναι αυτό για τη ζωή μας. Ταξιδεύοντας αλλάζουμε, όσο αλλάζουν και οι εικόνες που βλέπουμε από το παράθυρο του τρένου. Αυτό το τρένο είναι η ζωή μας, που τρέχει και δεν περιμένει, και μας καλεί να δούμε λίγη θέα έξω από το παράθυρό της.

Το παράθυρο αυτό αλλάζει, απομακρύνεται και πλησιάζει με ρυθμούς περίεργους και απροσδιόριστους. Γι άλλον το παράθυρο είναι η υγεία του, για άλλον η δουλειά του & για κάποιον άλλο ίσως κάποιος άλλος άνθρωπος. Ωστόσο, είναι αργά για να καταφέρουμε να φέρνουμε παράθυρα στις ζωές μας; Ποτές δεν είναι αργά για τίποτα.

Καθημερινά κάνουμε επιλογές που ωθούν στο να ακολουθούμε το τρένο που τρέχει, μπαίνουμε σε αυτό με μανία και λαχτάρα να ζήσουμε, όμως κάτι δεν πηγαίνει και χανόμαστε στους ρυθμούς. Για εμένα, και είμαι πολύ τυχερός που το γνωρίζω, τα παράθυρα της ζωή μου είναι η αγάπη που έχω για τον εαυτό μου. Ξέρω φαίνεται λίγο εγωιστικό, αλλά κάτσε να σου πω.

Αγαπώ τον εαυτό τόσο όσο δεν μπορείς να καταλάβεις. Φαίρομαι στον ευατό μου σαν να είμαι ο άνθρωπος στη γη που τον αγαπάει περισσότερο από καθετί άλλο, μου λείπω συνεχώς, μου κρατάω μούτρα & με τιμωρό αρκετά συχνά για βρίσκω να κίνητρα να θυμάμαι αυτή την αγάπη συνεχώς. Προσέχω τον ευατό μου υπερβολικά, μου μιλάω όμορφα, κάνω όνειρα και σκέψεις αισιόδοξες και φαντάζομαι πάντοντε κάπου καλύτερα από όπου είμαι. Συνανστρέφομαι με ανθρώπους που αγαπώ & με αγαπούν, τους οποίους σέβομαι και θαυμάζω και που πιστεύω ότι αγαπούν τους εαυτούς τους. Αγαπώ τον ευατό μου και τρέφομαι καλά, κοιμάμαι νωρίς και αρκετά και γυμνάζομαι συστηματικά για να είμαι υγιής. Οταν συναντώ τοξικούς ανθρώπους απομακρύνομαι και δεν τους αφήνω να με στεναχωρούν και προσπαθώ να τους δείξω τον δρόμο για τη λύτρωση. Αγαπώ τη δουλειά μου, η οποία με κάνει συνεχώς να εξελίσσομαι και μου μαθαίνει όλο και περισσότερα & στο ελεύθερο χρόνο μου συνεχίζω να διαβάζω για να είμαι ακόμη καλύτερος. Ότι ξέρω το μοιράζομαι και προσπάθω να βοηθάω τους άλλους ανθρώπους.

Κάποιες φορές ενθουσίαζομαι με τους ανρθώπους που γελούν δυνατά. Οι άνθρωποι που γελούν δυνατά, είναι ευτυχιμένοι! Αυτούς θαυμάζω!
Βλέπω, λοιπόν, ανθρώπους οι οποίοι δεν μου μοιάζουν καθόλου και γελούν πιο δυνατά από μένα. Δεν έχουν δηλαδή όλη αυτή την αγάπη προς το ευατό τους και δεν τον προσέχουν αρκετά, ωστόσο βλέπουν τα παράθυρα του τρένου που κινείται γρήγορα. Αυτοί οι άνθρωποι, έχουν βρει αλλού τα παράθυρά τους στη ζωή & είναι άνθρωποι σαν κι εμάς.

Ψάξε, λοιπόν, να βρεις τα παράθυρα του τρένου που θα σε αφήσου να δεις ένα ηλιοβασίλεμα ή μια αυγή και δεν αφήσουν το τρένο να στα κλέψει. Κοίτα γύρω σου τους ανθρώπους που αλλάζουν, την ζωή που ομορφαίνει και ταξίδεψε. Το ταξίδι θα σου δώσει μια ευχή και μια κατάρα.

Να ζεις με την ελπίδα ενός ηλιοβασιλέματος ή να ζεις το ηλιοβασιλεμα με μια ελπίδα. Διαλέγεις εσύ!